Η ΕΙΡΗΝΗ
Ο Χριστός είπε στους μαθητές του κατά τον Μυστικό Δείπνο: «ειρήνην αφίημι υμίν, ειρήνην την εμήν δίδωμι υμίν. Ου καθώς ο κόσμος δίδωσιν εγώ δίδωμι υμίν». Την δική μου ειρήνη λέει σας δίνω. Δεν σας δίνω την ειρήνη που σας δίνει ο κόσμος.
Μα εμείς του λέμε «δεν θέλουμε, Κύριε την ειρήνη σου. Εμάς η ζωή μας είναι η ταραχή, η ανησυχία, η αμαρτωλή αγωνία…Όλη τούτη η αδιάκοπη κίνηση του κόσμου, τούτη η βοή που βγαίνει από αυτό το μηχανοστάσιο της ζωής, από πού βγαίνει, αν όχι από τα πάθη μας; Τι να την κάνουμε την ειρήνη σου; Αν χαθεί η αμαρτωλή δραστηριότητά μας, που καυχιόμαστε γι’ αυτή, ο κόσμος θα μαραζώσει, θα πεθάνει»…
Και μ’ όλα ταύτα ζητάμε την ειρήνη… Τέτοια ειρήνη ζητούμε, οργισμένη ειρήνη, ανειρήνευτη ειρήνη. Ζητάμε την έξω ειρήνη, σε καιρό που μέσα μας δεν υπάρχει ειρήνη.
Μητέρα της αληθινής ειρήνης είναι η αγάπη, η συμπόνια στους δυστυχισμένους αδελφούς μας, η ταπείνωση, η αφιλοκέρδεια, η άρνηση της κάθε ματαιότητας…
Γυρίστε και κοιτάξτε γύρω. Φρίκη! Παντού ταραχή, μαλώματα, ακούραστη κακία, ανεμοστρόβιλος σατανικός. Κ’ ύστερα από τέτοια παραμόρφωση που στάθηκε χειρότερη από εκείνη που έπαθε ο Οδυσσέας από την μάγισσα Κίρκη, αυτή η ανθρωπότητα ζητά την ειρήνη. Από το κοχλαστό καζάνι της κόλασης, περιμένουμε να βγει δροσιά…
Ειρήνεψε μέσα σου, λέγει ένας άγιος και θα ειρηνεύσει ο ουρανός και η γή.
Φώτης Κόντογλου
«Ευλογημένο Καταφύγιο»