Τελικά, πράγματι πουθενά δεν μπορείς να νοιώσεις μοναξιά. Αν θέλεις βέβαια. Αν έχεις λίγη καλή και μόνο διάθεση να βλέπεις γύρω σου, ανθρώπους. Τα παιδιά που κάθε μέρα σου χαρίζει ο Χριστός μας. Για να σταθούν δίπλα σου όταν νομίζεις ότι η ελπίδα χάνεται, η θλίψη ξεπερνά τον εαυτό σου και είσαι πια στο όριο. Ή να κάνεις την υπέρβαση ή την οπισθοχώρηση.
Τότε το βήμα εμπρός το κάνει ο Θεός και σε σώζει.
Όχι όμως ο Ίδιος. Δεν είναι Αυτός που σε κρατάει από το χέρι. Σου χαρίζει έναν ή… πολλούς αδελφούς. Για να σε τραβήξουν διακριτικά. Κι αυτό για να μάθουμε να ταπεινώνουμε τον εαυτό μας και να στηριζόμαστε στους “αδύνατους” για να μείνουμε όρθιοι μπροστά στη δίνη της δοκιμασίας. Εμείς οι δήθεν… “δυνατοί”.
Και να ομολογούμε τότε με όλη μας την καρδιά:
Ναι Κύριε, “εκ στόματος νηπίων και θηλαζόντων” όντως καταρτίζεις τον αίνο της ζωής.