Σίγουρα υπάρχουν στιγμές που ο κάθε άνθρωπος δυσκολεύεται να αντικρίσει την αλήθεια. Ούτε να ζούμε με αυταπάτες τότε πρέπει, ούτε όμως και να χάνουμε την ελπίδα μας.
Η ζωή είναι μια διαρκής πτώση και ανάσταση.
Εξ’ άλλου και η φύση αυτό μας διδάσκει.
Σήμερα φθίνουμε μέσα στην αρρώστια, αύριο αναρρώνουμε και σηκωνόμαστε. Σήμερα χανόμαστε μέσα στις θλίψεις και τις δοκιμασίες, αύριο ανασταινόμαστε μέσα στην χαρά και την γαλήνη.
Ακόμα και ο ύπνος δηλώνει ότι κανείς δεν μπορεί να μείνει άτρωτος και αμετακίνητος μπροστά στην ανάγκη, η οποία βασιλεύει επάνω από την φύση του καθενός μας. Μα και πάλι ξυπνούμε. Και έτσι πάλι ξανά, σηκώνουμε τα μανίκια και αρχίζουμε από την αρχή τον αγώνα της ζωής.
Ακόμα και ο θάνατος του Κυρίου μας, και η Κοίμηση της Μητέρας Του αυτό δίδαξε στον άνθρωπο πρώτα από όλα.
Μη γονατίζεις μπροστά στην πτώση. Η πτώση είναι κομμάτι της φύσης μας. Δες πέρα από αυτήν και επιδίωξε, πόθησε, ζήσε την Ανάσταση.
Αυτό εξάλλου τόσο όμορφα δηλώνει, κατά την υμνωδία της Εκκλησία μας και η φωνή του Πέτρου μπροστά στο νεκρικό κρεβάτι της Παναγίας μας:
«Ὢ Παρθένε, ὁρῶ σε τρανῶς ἡπλωμένην ὑπτίαν, τὴν ζωὴν τῶν ἁπάντων, καὶ καταπλήττομαι, ἐν ᾗ ἐσκήνωσε τῆς μελλούσης ζωῆς ἡ ἀπόλαυσις»
Ώ Παρθένε, σε βλέπω μεγαλειωδώς ξαπλωμένη υπτίως, εσένα που είσαι η ζωή όλων και εκπλήσσομαι, βλέποντας αυτήν στην οποία κατοίκησε η απόλαυση της μέλλουσας ζωής.
Κάθε πορεία στη ζωή μας είναι μια πορεία θανάτου και Ανάστασης.
Ας την χαρούμε λοιπόν.
Καλό ταξίδι…