Η κάθε γιορτή στην Εκκλησία μας είναι μια ζωντανή εμπειρία και όχι μια εμπειρική ανάμνηση.
Εχθές μας αξίωσε ο Θεός να ζήσουμε την Πεντηκοστή 20 κατηχουμένων.
Οι στιγμές που ζήσαμε ήταν συγκλονιστικές.
Όχι φυσικά γιατί οι βαπτίσεις έγιναν στον μεγαλοπρεπή γηραιό ποταμό του Κονγκό, στους καταράχτες Wagenya, κοντά στο ομώνυμο νησί του Ποταμού μας όπου βρισκόταν η πρώτη πόλη του Κισανγκάνι.
Όχι επίσης γιατί τα παιδιά που βαφτίσαμε ένα προς ένα βρέθηκαν μπροστά μας σαν ένα ζωντανό θαύμα, τώρα που θεμελιώνουμε την Εκκλησία μας.
Ούτε σαφώς γιατί βρεθήκαμε κοντά στην αρχαιότερη φυλή της πόλης τους ψαράδες Enya. Κάτι που με συγκλονίζει όταν σκέφτομαι τους ψαράδες Vezo του Τουλιάρ στην Μαδαγασκάρη, οι οποίοι ήταν η αγαπημένη μου φυλή εκεί στην μέχρι τώρα πατρίδα μου, την οποία και να θέλω δεν μπορώ να ξεχάσω.
Ήταν όμως μια ιστορική στιγμή σίγουρα για την νεοσύστατη Επισκοπή μας. Οι πρώτες βαπτίσεις της.
Και η αναξιότητά μου, έσχατος μέτοχος της μεγάλης αυτής γιορτής. Με τις ευχές του Πατριάρχου μας τον οποίο ευγνωμονώ, αλλά και τις προσευχές όλων σας.
“Πάντα χορηγεί το Πνεύμα το Άγιον”….
Τη συνέχεια θα τη βρείτε στην ακολουθία της ημέρας.
Εγώ ας μη γράψω τίποτε άλλο γιατί μάλλον μελανιές προσθέτω σε αυτές τις μοναδικές στιγμές για τον τόπο μας και την Ι. Επισκοπή Κισανγκάνι.
Ευχαριστώ τον Θεό που με αξίωσε να δω αυτή τη στιγμή στην καρδιά της Αφρικής.
Σας ασπάζομαι αδελφικά όλους και σας ευχαριστώ για την αμέριστη αγάπη σας.
Ο κατά πάντα Αγαθός Παράκλητος, το Πανάγιο Πνεύμα είθε να ζει στις καρδιές μας παντοτινά.