Όταν δεν ξέρεις από πού να αρχίσεις ο Θεός σου δείχνει τον δρόμο. Έλεγα ότι δεν θα ξαναέβρισκα άλλη φορά τους ανθρώπους που έζησα για 12 χρόνια και τους αγάπησα και τους πόνεσα. Αλλά βλέπεις άλλο είναι το σχέδιο του Θεού. Πολλές φορές ρωτήσαμε τον Θεό γιατί; Και πολλές φορές σταθήκαμε στο άκρο της αυτοσυγκράτησης. Στα όρια της αμφιβολίας. Στο μεταίχμιο της φοβερής απιστίας. Όλα όμως αλλάζουν όταν η ακατανίκητη έλξη της αγάπης του Χριστού προς τον συνάνθρωπο αρχίζει την αμφίδρομη ταλάντωσή της. Δίνεις λίγο χαμόγελο, εισπράττεις θεία παρηγοριά. Δίνεις λίγο φαγητό γεμίζεις με χαρά την καρδιά σου. Σώζεις ένα παιδί από την αρρώστια και γίνεσαι κι εσύ μαζί του καλά. Αγκαλιάζεις έναν άνθρωπο και τότε νιώθεις ότι σε αγκαλιάζει ο ουρανός.
Τι όμορφος πραγματικά είναι ο έναστρος ουρανός.
Ο ήχος του ποταμού μας εδώ τις νύχτες όταν τα φτωχά του παιδιά αναπαύονται το βράδυ.
Μα πιο όμορφος από όλους είναι ο ανεκτίμητος χαιρετισμός των παιδιών αυτών.
ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ!!!
(από τα στόματα των παιδιών, των πάμφτωχων αυτών υπάρξεων, ο Θεός πραγματικά ξέρει να πλέκει αγγελικούς ύμνους)