Σε λίγες μέρες θα φτάσω στον τελικό προορισμό μου. Στην Επισκοπή του Κισαγκάνι στην καρδιά της Αφρικής.
Κάποιοι λένε ότι αρχίζουν τα πάντα από την αρχή. Έτσι έλεγα κι εγώ όταν έφευγα από την Μαδαγασκάρη, κατόπιν εντολής του Μακαριωτάτου Πατριάρχου μας.
Αυτό όμως που διαπιστώνω κάθε μέρα εδώ στο Κονγκό, είναι ότι όλα στη ζωή μας είναι μιά συνέχεια. Ο κόσμος, ο αγώνας, ο πόνος, οι χαρές, τα δάκρυα, ο χωρισμός, οι αδικίες, η επιτυχία, η ζωή, ο θάνατος. Όλα μια αλληλουχία παραστάσεων, που εκεί που τρεμοσβήνει, σαν τη φλόγα στο καντήλι που σώνεται το λάδι του, εκεί απροσδόκητα έρχεται ένα αόρατο χέρι για να γεμίσει και πάλι την κούπα και να την ζωντανέψει. Τη φλόγα της. Τη φωτιά που καίει στην καρδιά. Για να πιστέψεις και πάλι ότι η γη είναι μία. Μία και μοναδική και τόσο μικρή κάτω από τον έναστρο ουρανό.
Χθες Μαδαγασκάρη, σήμερα Κονγκό, αύριο εκεί που θέλησε ο Θεός.
Ας είναι δοξασμένος Αυτός κι εμείς ας είμαστε οι υπηρέτες Του σε αυτή την σύντομη παράσταση της ζωής. Ώστε στο πέσιμο της αυλαίας να σβήσουμε ειρηνικά στην αγκαλιά των παιδιών που στέκονται δίπλα μας όχι σα θεατές, αλλά σαν συμπρωταγωνιστές στην σκηνή της ζωής.
Δεν θα μπορούσα να ονειρευτώ κάτι άλλο εκτός από τις θερμές αγκαλιές αυτών των παιδιών. Τα χειροκροτήματα είναι τόσο μάταια κι ο ήχος τους σβήνει πολύ σύντομα. Οι παλμοί της καρδιάς όμως που σκιρτά από αγάπη και ευγνωμοσύνη εκείνη την ώρα, παραμένει στην αιωνιότητα, μαζί σου, και σε συνοδεύει στον Ουρανό.